نور الحقایق(منتقل شد)

در این باره برخی معتقدند که علت این منع ، به خطر افتادن جان حضرت بوده است ، به عبارت ساده تر از آنجا که حکومت عباسیان به شدت به دنبال حضرت بودند و سودای نابودی ایشان را در سر میپروراندند ، ائمه قبل از امام عصر(عج) بر این نکته تاکید کردند که مبادا جان ایشان به واسطه مشهوریت نامش به خطر افتد. اما سوالی که مطرح است این میباشد که آیا در عصر غیبت کبری که تا کنون نیز ادامه یافته باید این عدم جواز را در گفتگوهای مذهبی مان لحاظ کنیم یا خیر ، به عبارت دیگر آیا اکنون هم احتمال به خطر افتادن جان حضرت وجود دارد یا این مسئله مربوط به دوران غیبت صغری و دوره خلافت عباسیان بوده است؟

در پاسخ به این مسئله باید بگوییم که موضوع مهدویت چند وقتی ست که در مجامع غربی و خاصتا صهیونیستی جایگاه ویژه ای پیدا کرده است ، البته باید گفت که چند وقتی ست این موضوع علنا مورد بررسی قرار می گیرد و احتمال بسیار زیاد از بدو پیروزی انقلاب اسلامی ایران ، مسئله ی مهدویت و امام دوازدهم مورد مطالعه غرب صهیونیستی بوده است. 

از برنامه های تلوزیونی نظیر برنامه امام دوازدهم در شبکه فاکس نیوز تا مقالات منتشره در باب موضوع مهدویت از سوی رسانه های صهیونیستی (لینک 1 - لینک 2) همگی به خوبی گواه این موضوع اند که از پس از انقلاب اسلامی و ویژه تر از بعد از بیداری اسلامی در منطقه حساسیت غرب و صهیونیست ها به موضوع مهدویت دو چندان شده است.

این موضوع به خوبی نشان میدهد که بر خلاف دیدگاه برخی بزرگواران مبنی بر این مسئله که این منع ذکر نام حضرت مختص دوران خلافت عباسی و غیبت صغری بوده است ، حضرت در دوران حاضر که عصر غیبت کبری محسوب میشود نیز از سوی صهیونیست ها مورد خطر هستند و آن تکلیفی که در عصر غیبت صغری متوجه مومنین و منتظرین بوده است در این عصر نیز متوجه آنان است.

شیخ صدوق در کتاب توحید از عبدالعظیم حسنی از امام هادی (ع) نقل می کند که : حلال نیست ذکر نام قائم(عج) تا اینکه خروج کند و زمین را پر از عدل و داد کند همانگونه که پر از ظلم و جور شده است. (توحید صدوق ص81)

سوالی دیگر پیش می آید : آیا دشمنان فعلی حضرت ، نام اصلی شان را نمیدانند؟ پس چه لزومی دارد که باز هم از ذکر نام ایشان خودداری کنیم ؟ 

پاسخ این است که آری ، دشمنان حضرت در عصر کنونی که یهودیان و صهیونیست ها هستند از نام واقعی ایشان اطلاع دارند اما باز هم باید از بردن نام ایشان خودداری کرد به این دلیل :

عموم شیعیان و منتظران حضرت ، ایشان را با عناوینی همچون امام زمان(عج) ، صاحب زمان(عج) ، امام مهدی(عج) ، قائم(عج) ، حضرت حجت(عج) ، بقیة الله(ع) میشناسند و نام اصلی ایشان ابدا مشهور نیست ، دشمنان حضرت از نام ایشان مطلع اند و از آنجایی که باید راجع به ایشان تحقیق و مطالعه و رصد کنند و اصلی ترین منابع مطالعاتی آنان نیز همان منابع دینی شیعه و خود شیعیان اند ، پس از کلید واژه هایی استفاده میکنند که در میان شیعیان جا افتاده و مشهور است که شامل همان عناوین مذکور میشود یعنی : امام زمان ، امام دوازدهم ، امام مهدی و ... و همین مسئله باعث میشود که نام اصلی حضرت با وجود اطلاع دشمن از آن ، باز هم مسکوت و غیر مشهور باقی بماند و به جرات میتوان گفت که اصلی ترین فلسفه این احادیث منع ذکر نام حضرت ، همین موضوع یعنی عدم مشهوریت این نام است.

شیخ کلینی در کتاب کافی از علی بن محمد از ابی عبدالله صالحی روایت کرده ، او گفته که : اصحاب ما بعد از فوت امام حسن عسگری(ع) از من خواهش کردند که از نام و مکان قائم(عج) بپرسم ، من نیز عریضه ای در این باب به خدمت آن حضرت نوشتم ، جواب آمد که : هر گاه نامم را به ایشان بگویم ، شهرت می دهند و اگر مکانم را بشناسند مردم را به آن راهنمایی می کنند.(کافی ج1 ص333)

بنابراین عدم مشهوریت نام حضرت باعث صدور چنین روایاتی ست ، تا زمانی که نام امام م  - ح  - م  -  د  در میان مردم شهره نگشته ، حضرت میتوانند امور مربوط به زمینه سازی فرج را آزادانه رسیدگی کنند پس در نتیجه این دسته از روایات به خاطر خود ماست به خاطر فرج و سعادت ماست. 

شاید بتوان دلیل اصلی اینکه نام های سید خراسانی و سید یمانی و ... نیز در روایات مشخص نگشته را همین مسئله بیان کرد و الله اعلم...